یک نامه منتظر نشده از خودم به اعضای انجمن . 

ماجرا از این قرار بود که بعد از عدم هماهنگی تعمدی و لغو موقتی مراسم انجمن به دلیل بی کفایتی مسئولان ، تصمیم گرفتم که یک خداحافظی بدون مراسم تشکیل دهم و به این منظور نامه ای خطاب به اعضا نوشتم ؛ اما با اصرار دوستان مراسم را روز بعد و با  ۲۴ ساعت تأخیر برگزار کردیم و این نامه هرگز منتشر نشد . آن چه در ادامه ی بینید ، این نامه است ...




«سلام» نام پروردگار من است که بهشت را آفرید …


۲ سال و اندی پیش عاشقانه انجمن را تأسیس کردم و اینک بعد از آن خیلی دراماتیک آن را به اعضای جوانتر واگذار می کنم ؛ اعضایی که شکی ندارم نه تنها انجمن را در قله افتخارات نگه می دارند که ادامه دهنده راهی خواهند بود که برای ادامه حیات انجمن ترسیم کرده ام . 

هیچ چیزی جز ذات اقدس احدیت در دنیا بدون تغییر باقی نخواهد ماند و من هم از این قاعده مستثنی نیستم . روزی من نیز خواهم رفت و امروز فکر می کنم که «روز خوب خداحافظی» برای من فرا رسیده است . قطعاً از نبودنم خوشحال نیستم اما از تصمیمی که گرفته ام احساس آرامش می کنم ، چرا که می دانم پس از من نیز قدرت و غرور بار دیگر به جمع اعضا باز خواهد گشت و دوباره کشتی انجمن بر ساحل موفقیت لنگر خواهد انداخت. برای من همین کافیست و مطمئنم درک می کنید که چرا فکر می کنم تصمیم درستی گرفته ام .


 

این ۲ سال و بهترین خاطراتش تا ابد در قلب من خواهند ماند. افتخار این را داشتم که در طول این مدت به انجمن خدمت و آن را تا تبدیل شدن به پرافتخارترین انجمن علمی دانشگاه فرهنگیان کشور رهبری کنم. خاطرات به یاد ماندنی و تشکر ها به اعضای عادی ، اعضای شورای مدیریت و حتی نامزدهای ناکام در انتخابات انجمن تعلق دارد که در آنجا موفق نبودند. البته سهم بیشتر آن متعلق به اعضایی است که اینجا فعالیت کرده اند. اعضایی که گاه در فعالیت های انجمن شنونده و بیننده صرف بودند و گاه به عنوان اسطوره قدم در راه «اولین ها» گذاشتند. اینان  سهم به سزایی در افتخار آفرینی و تاریخ سازی در پردیس ، استان و کشور داشته اند. چیزهای زیادی وجود دارد که برای من با ارزش است، و بسیاری از آنها هیچ ربطی به حقوق و دستمزد و یا عنوان منِ نوعی ندارد. 

متأسفانه خیلی زود چهره ها و نام ها را فراموش می کنم چون همواره در زندگی خود بسیار با نام های افراد متفاوت روبرو می شوم اما مهمترین مساله این است  هیچ گاه مهر و محبت اعضا را فراموش نخواهم کرد. آن ها فوق العاده و بی همتا هستند. من خوش شانس بودم که در انجمنی با اعضای فوق العاده کار کردم، که حتی دوستان بهتری بودند. فکر می کنم این عاملی کلیدی در فتح عنوان ها بود. عشق ده ها و صد ها  هوادار انجمن بی مثال است و همین است که انجمن ما را نسبت به سایر تشکل ها متمایز کرد و حضور حیاتی شان از ما یک انجمن قوی ساخت. انجمنی شبیه هیچ تشکلی! آن ها قوی هستند؛ قوی تر از هر تشکلی، قوی تر از بی عدالتی ها و قوی تر از شانس بد!



می خواهم به خاطر اشتباهاتم در داخل و خارج از انجمن عذرخواهی کنم. هرکز قصد من آزردن کسی نبوده است. من در هر برنامه برای این انجمن عرق می ریختم و طوری کار می کردم که انگار آخرین کار من است.

امیدوارم که انجمن سال فوق العاده ای داشته باشد و به تمام جاه طلبی هایی که همواره داشته است، برسد. آن لحظه در بهبود که به عنوان آخرین سخنران از تریبون به میدان آمدم و با چنان محبت فوق العاده ای از سوی اعضا روبرو شدم، برای همیشه همراه من خواهد بود. خیلی از شما ممنونم. نمی توانستم وداعی بهتر از این را تصور کنم، که متأسفانه -درست همانطور که پیشبینی هم کرده بودم- به آخرین دیدار ما نیز تبدیل شد.

 مطمئنا از راه دور کنار شما خواهم بود برای احساس غرور از پیروزی ها یا شاید برای حسرت پس از شکست؛ اما مطمئنم به زودی زود جشن بازگشت موفقیت ها را برپا می کنیم و به سنتی که با هم پایه گذاردیم، افتخار خواهیم کرد.


با عشق ، احترام و نهایت تعهد 


برادر کوچکتر شما - دبیرکل