یک نامه منتظر نشده از خودم به اعضای انجمن .
ماجرا از این قرار بود که بعد از عدم هماهنگی تعمدی و لغو موقتی مراسم انجمن به دلیل بی کفایتی مسئولان ، تصمیم گرفتم که یک خداحافظی بدون مراسم تشکیل دهم و به این منظور نامه ای خطاب به اعضا نوشتم ؛ اما با اصرار دوستان مراسم را روز بعد و با ۲۴ ساعت تأخیر برگزار کردیم و این نامه هرگز منتشر نشد . آن چه در ادامه ی بینید ، این نامه است ...
نوشته شده در دوشنبه, 08 دی 1393 ساعت 9:02 ب.ظ
منتشر شده در خبرگزاری کرمانشاه دیلی (اسلام آباد تایمز) به آدرس :
«سلام» نام پروردگار من است که بهشت را آفرید...
چند روز پیش از روز قدس ۱۳۹۵ ، موزیک ویدئوی انگلیسی زیبایی در شبکه ۳ دیدم که وقتی به جست و جویش پرداختم ، متوجه شدم که هنرمند آن نیما مسیحا است . هر چه قدر به دنبال متن آن گشتم ، چیزی در اینترنت نبود ، به همین خاطر خودم از روی آهنگ متن را نوشتم که با ترجمه و لینک دانلود ، در ادامه مطلب می بینید :
یادداشت در خصوص نحوه مشاوره دادن درباره منابع درسی کنکور ، منتشر شده در بخش قلم اعضا اولین شماره مجله علمی چهاربعدی (مجله رسمی انجمن علمی آموزشی علوم پایه دانشگاه فرهنگیان کرمانشاه)
احتمالاً شما هم مثل من بعد از گرفتن نتیجه آزمون سراسری و دیدن موفقیت خود در این امتحان بسیار سنگین ، خیلی خوشحال شده اید . طبیعتاً دیدن موفقیت شما غیر از خوشحال کردن اطرافیان و دوست داران شما ، توجه یک گروه دیگر را نیز جذب می کند : داوطلبان آزمون سراسری سال بعد .
دقیقاً از یک ساعت بعد از مشخص
شدن قبولی شما در رشته / دانشگاه دلخواه تان طبیعتاً افرادی می خواهند که پا جای
پای شما بگذارند و سال بعد در همین رشته یا همین دانشگاه و شهری که شما قبول شده
اید ، پذیرفته شوند . از بخت خوب یا بد هم ، معمولاً پدر و مادرهای آنان نیز برای
مشاوره و کمک گرفتن در این باره به همراه آنان نزد بنده می آیند . این امر فرصت ارزشمندی فراهم آورد تا هم نگاهی به این نوع
مشاوره های جالب بیندازیم و هم از آن نکاتی را یاد بگیریم .
نکته جالبی که در حین مصاحبت با این افراد پرشمار متوجه شده ام ، این است که
اصولاً در این سبک از مشاوره ، مراجعان –دقیقاً همانند وقتی که یک خانم نظر یک آقا
را درباره ترکیب چهره و لباسش می پرسد- در واقع نظر ما را نمی خواهند ، بلکه تمایل
دارند که نظرات خودشان را با صدای یک داوطلب موفق (که حالا دیگر دانشجو نام دارد)
بشنوند !
خب ، حالا چه کنیم ؟ این که اصولاً ما به عنوان یک دانشجوی جدید الورود به دانشگاه در این گونه موارد مشاوره بدهیم (و به بیان دیگر پا در کفش همین هم دانشگاهی های رشته مشاوره و راهنمایی کنار دستمان بکنیم) یا نه خود بحث دیگری است اما لازم است که ما به عنوان یک دبیر علوم پایه اطلاعاتی دقیق و کارآمد در این خصوص داشته باشیم تا حداقل بتوانیم دانش آموز را اندکی در مسیر قرار دهیم تا خودش ادامه راه را طی نماید . در این نوشتار هم به شیوه مشاوره دادن به داوطلبان کنکور خواهم پرداخت و هم به آن چه که به عنوان یک دبیر علوم پایه باید قبل از ورود به آموزش و پرورش به دانستنی های خود بیفزاید ، اشاره می کنم . سپس با هم درباره منابع سؤالات کنکور نتیجه می گیریم .
یک سال پیش در چنین روزهایی ، خبر بازگشت جسد غواصان بی دفاع را شنیدم . همان موقع این مطلب را نوشتم که در سایت ها منتشر کنم ؛ نمی دانم چه شد که این کار را فراموش کردم . اینک به مناسبت اولین سالگرد آنان ، منتشرش می کنم :
***
... برای چندمین بار پیاپی عینک را کنار زدم و اشکهایم راپاک کردم . دوباره مسئله را حل کردم اما باز هم به جواب نرسیدم . جلوی چشمم تار شده بود . این قدر سرگرم مسئله شده بودم که متوجه سرازیر شدن اشکها نشده بودم . گونه های درشتم را آرام مالیدم و باز عینک را بر چشمم گذاشتم . باز هم مسئله را اشتباه نوشتم . قلم را بر دفتر گذاشتم و آرام روی تخت اتاقم دراز کشیدم . فکر خبری که چند دقیقه قبل از تلویزیون پخش شده بود ، دوباره به سراغم آمد . در رویا غرق شدم و این بار اشکها تند تر از قبل جریان گرفتند ...
زمان کمی به عقب برگشت ، درست چند لحظه قبل ، اخبار ساعت 14 شبکه اول سیما . مات و مبهوت به صفحه تلویزیون خیره شده بودم ؛ پیکر های پاک و مطهر شهدای غواص بر روی دست مردم تشییع می شد . چند ورزی بود که به خاطر امتحانات اصلاً تلویزیون نمی دیدم . ظاهراً دیروز اجساد متبرّک 175 شهید غواص را در کشورم تشییع کرده بودند . شهدایی در نهایت مظلومیت . دیدم هر چه قدر هم که اشک بریزم بی فایده است . قلمم را برداشتم و روی کاغذ سفیدی نامه ای کوتاه به اینان نوشتم :
«سلام» نام پروردگار من است که بهشت را آفرید ...
در اولین مطلب اختصاصی این وبلاگ را به بیان خاطره ای زیبا از خودم می پردازم با نام «آه ای همایون!»
در خیابان غرق در افکار خودم بودم که ناگهان ، صدای آشنایی به گوشم آمد . صدای یک کم توان ذهنی بود که سعی می کرد چیزی را به سختی به کسی بفهماند . چهره اش را دیدم و سعی کردم به خاطر بیاورم . بعد انگار که ذهنم جرقه ای زده باشد ، تصویر روشنی از صاحب صدا به مغزم خطور کرد . همایون ؟!
منتشر شده در خبرگزاری مادنا به آدرس :
یادداشت در خصوص دانشجو معلمان دانشگاه فرهنگیان ، منتشر شده در بخش قلم اعضا مجله علمی چهاربعدی (مجله رسمی انجمن علمی آموزشی علوم پایه دانشگاه فرهنگیان کرمانشاه)
مقدمه :
1.یادم هست چند ماه پیش وقتی داشتم یادداشت «پانیذ پائیزی پالیز» (سرمقاله شماره دوم رادیو طنین آوای علوم پایه) را می نگاشتم ، دوستانی که متن را می دیدیدند ، با کنجکاوی از من سؤال می پرسیدند . بیشترین سؤال مربوط به ان جایی بود که در آن اشاره کرده بودم "سن فقط یک عدد است ، معتقدم هیچ انسانی با بالا رفتن عددی به نام سن پیر نمی شود و نیز هیچ کسی تاکنون از پیری نمرده است بلکه انسانها وقتی پیر میشوند که از همه چیز دل می بُرَند و زمانی می میرند که از همه چیز نا امید شده باشند" 1 . جواب را در همین نوشتار می گیرید .
